Wiara chrześcijańska i demonologia

Książka zawiera nauczanie św. Jana Pawła II na temat szatana i walki duchowej

Szatan, „władca tego świata” (J 12, 31), działa podstępnie także i dziś. Każdy człowiek, prócz własnej pożądliwości i złego wpływu innych, doświadcza również pokus ze strony szatana – tym większych, im mniej zdaje sobie z tego sprawę.

Jan Paweł II,
Watykan, 17.02.2002

Wstęp

W ciągu wieków Kościół zawsze ganił różne formy zabobonu, obsesyjne zajmowanie się szatanem i demonami, różne rodzaje kultu oraz chorobliwe przywiązanie do tych duchów. Jednakże byłoby nieuzasadnione twierdzenie, że chrześcijaństwo, zapomniawszy o powszechnym panowaniu Chrystusa, uczyniło z szatana ulubiony temat swojego przepowiadania, przekształcając dobrą nowinę Pana w orędzie strachu. Święty Jan Chryzostom w swoim czasie oznajmiał chrześcijanom Antiochii: „Na pewno nie sprawia mi przyjemności zabawianie was mówieniem o diable, ale nauka, do której daje mi to okazję, okaże się bardzo dla was pożyteczna”. W rzeczy samej, byłoby tragicznym błędem takie zachowywanie się, jakby, biorąc pod uwagę minioną historię, odkupienie osiągnęło wszystkie swoje skutki i nie było już potrzeby angażowania się w walkę, o której mówi Nowy Testament i mistrzowie życia duchowego.

Dokument Kongregacji Nauki Wiary Wiara chrześcijańska i demonologia potwierdza i przedstawia nauczanie Kościoła o szatanie jako osobowym złym duchu, przeciwniku Boga, człowieka i stworzenia. Dokument powstał w odpowiedzi na coraz głośniejsze i liczniejsze teorie, idee i wypowiedzi wielu myślicieli i teologów, negujących realne istnienie szatana. Książka zawiera także nauczanie bł. Jana Pawła II o szatanie, o zwycięstwie Chrystusa nad mocami ciemności, o roli Maryi w ostatecznym rozgromieniu nieprzyjaciela oraz wskazania dotyczące walki duchowej, która tak często jest dziś pomijana i bagatelizowana.

Mówiąc: „Ojcze nasz... i wybaw nas ode złego”, walczymy w nas samych i wokół nas z tym, co niszczy wiarę: z obojętnością, systematycznym zwątpieniem, sceptycyzmem, tak jakby szczęście i wielkość człowieka polegały na uwolnieniu od Boga. To walka przeciw rozpaczy i choremu życiu, tak jakby już było ono pozbawione sensu. To walka przeciw dewiacjom w miłości, przeciw urokowi przemocy i nienawiści, usprawiedliwianym jako skuteczne środki do przemiany świata bez przemiany serc. To walka, krótko mówiąc, przeciw kłamstwu i ojcu kłamstwa.

Jan Paweł II,
Namur, 18.05.1985