Po tamtej stronie. Tajemnice życia po śmierci

Znany publicysta Andrea Tornielli i ojciec Livio Fanzaga - ceniony kaznodzieja i legendarny głos włoskiego Radio Maria - prowadzą pasjonującą rozmowę o ostatecznych losach człowieka. Ujawniają, przypominają i tłumaczą podstawowe prawdy wiary chrześcijańskiej na temat przyszłości człowieka, życia po śmierci, sądu, nieba, piekła i czyśćca, zmartwychwstania ciał i końca świata, ale także konkretnych problemów najbardziej dotykających człowieka w tym życiu, takich jak cierpienie, przemijanie, ból po śmierci bliskiej osoby, łączność ze zmarłymi, drogi odkupienia i niebezpieczeństwo potępienia.

Znakomity wywiad-rzeka, który ujawnia tajemnice życia po śmierci i rzeczy ostatecznych...

Słowo do wydania polskiego (fragment)

Wywiad, który Czytelnik trzyma w ręce, to wyjątkowa i cenna książka. Przypomina o rzeczach istotnie ważnych w naszym życiu. Uczy patrzeć na życie z perspektywy jego ostatecznego celu. Dzisiaj takie spojrzenie to rzadkość. Współczesna pseudo-kultura konsumpcji stawia sobie za cel sprowadzenie ludzkiego życia do tego, co teraźniejsze. Właśnie dlatego Autorzy przypominają nam wyraźnie, że człowieka nie da się pojąć jedynie z perspektywy tego, co doczesne. Pełne zrozumienie człowieczeństwa poczyna wyłaniać się tylko wtedy, gdy człowiek patrzy na swoje życie z perspektywy ostateczności, życia wiecznego, przyjaźni z Bogiem.

Rozmowa zawarta w niniejszej książce jest wielce pouczająca. Nie jest czczą gadaniną dla zabicia czasu, lecz prawdziwym dialogiem, który ujawnia, przypomina, tłumaczy podstawowe prawdy wiary chrześcijańskiej o człowieku, widziane z perspektywy ostateczności. Czytelnik znajdzie tu swoistego rodzaju kompendium na temat przyszłości człowieka. Prawdy podawane przez rozmówców pochodzą ze starożytnego skarbca wiary Kościoła, zaaplikowanego zręcznie do sytuacji obecnej. (...)

Wstęp (fragmenty)

„Nasza śmierć nie stanowi końca jeśli możemy żyć w naszych dzieciach i w młodym pokoleniu. Ponieważ oni są nami: nasze ciała są tylko uschniętymi liśćmi na drzewie życia”. Pozornie pocieszająca refleksja Alberta Einsteina usiłuje ukryć dramat umierania oraz strach przed tym, „co potem”. Śmierć, wszystko co ją poprzedza i jej towarzyszy, tak jak i wielka niewiadoma, która po niej następuje, stanowią prawdziwe tabu naszej epoki. Odpycha się ją i postępuje tak, jak gdyby wcale nie istniała. Ukrywa się ją i usuwa możliwie najdalej. Często nawet ludzie wierzący unikają mówienia o tym, „co potem”, o przyszłości, która czeka każdego z nas po zakończeniu naszego ziemskiego życia. Dlatego starannie stronią od napomykania o możliwości, że wybory dokonywane przez nas w tym życiu mogą wpływać na tamto pozaziemskie życie w wieczności.

A jednak śmierć i życie po śmierci stanowią istotne zagadnienie egzystencjalne. Im bardziej udaje się, że problem nie istnieje, im bardziej się go odsuwa, tym bardziej rośnie strach, nawet jeśli dobrze się go maskuje pozorną obojętnością lub zabieganiem i fascynacją przemijającymi doznaniami naszych dni.

Co będzie ze mną po tym życiu? Czyż nie słuszną jest rzeczą przygotowywanie się do tego ostatecznego i nieubłaganego końca, który dla tego, kto nie wierzy, stanowi koniec wszystkiego, podczas gdy dla wierzących jest przejściem, bolesnym i dramatycznym, z jednego życia do drugiego? Ponadto, czy jest możliwe porozumiewanie się ze zmarłymi? Jak wyobrażać sobie wieczne przeznaczenie? Czy wieczne potępienie jest konkretną możliwością, czy strachem na wróble, służącym do trzymania nas w ryzach? I jaki jest sens czyśćca?

Oto istotne pytania, od których rozpoczęliśmy ten dialog z ojcem Livio Fanzagą, dobrze znanym „głosem” włoskiego Radio Maria. Książka, którą macie w rękach, jest czwartą książką-wywiadem, która ukazuje się z naszymi podpisami.

(...)

Zatem Jezus przede wszystkim jest „drogą”, jedyną drogą do poznania Boga, do zjednoczenia z Nim, a więc do otrzymania daru Jego łaski, źródła życia, które staje się pełne sensu. Ale to wszystko, jak każdy może doświadczyć w normalnej dynamice egzystencji, nie stanowi całkowitej ochrony. Chrześcijanin żyje zanurzony w społeczeństwie jak wszyscy inni, jest znieczulony przez ów „Czarnobyl sumień”, który papież nazywa „relatywizmem”, jest wystawiony na dramaty, na lęki, na cierpienia, tak jak wszyscy inni. Staje wobec dramatu zła, misterium iniquitatis. Jest bytem ograniczonym, „z terminem ważności”, jak wszyscy. Człowiek o tym wie, ale byłoby lepiej gdyby codziennie przypominał sobie o tym, że jest prochem i w proch się obróci, jak Kościół roztropnie przypomina w Środę Popielcową, na początku wielkopostnej drogi, posypując popiołem głowy pokutujących. (...)

SPIS TREŚCI

Słowo do wydania polskiego ...7

WSTĘP ...11

Rozdział 1
PYTANIA OCENZUROWANE ...23

Rozdział 2
ŻYCIE PO ŚMIERCI ...35

Rozdział 3
KOMUNIKOWANIE SIĘ ZE ZMARŁYMI? ...51

Rozdział 4
DROGA ZBAWIENIA ...61

Rozdział 5
CZY PIEKŁO JEST PUSTE? ...75

Rozdział 6
ZMARTWYCHWSTANIE CIAŁA ...91

Rozdział 7
KONIEC ŚWIATA ...103

Rozdział 8
ŻYCIE W ŻAŁOBIE ...107

Rozdział 9
ROZSTANIE Z OTCHŁANIĄ ...115

KATECHIZM KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO - „Wierzę w życie wieczne” ...121
I. Sąd szczegółowy ...122
II. Niebo ...123
III. Końcowe oczyszczenie czyli czyściec ...125
IV. Piekło ...127
V. Sąd Ostateczny ...129
VI. Nadzieja nowego nieba i nowej ziemi ...131
W skrócie ...135

„AMEN” ...137

BENEDYKT XVI - Encyklika SPE SALVI (akapit 48) ...139

Modlitwy ...143